Een lange klimtrip in het voorjaar is de beste beslissing ooit! Perfecte condities en de kans om topklimmers uit alle windstreken in actie te zien. En dan sta je oog in oog met Dani Andrada…

Brug te ver

Op een mooie zonnige dag rijden we naar sector Can Codolar in Siurana. Het doel: Bindelef (7a+) uitpuzzelen. Richard klimt deze 35 meter lange verticale route een aantal dagen eerder en vindt dat ik er serieus werk van moet maken. “Je kunt alle passen“. Ik ben (heel) sceptisch en blijf hameren dat dit écht een brug te ver is. De passen maken is één, maar 35 meter technische foefjes volhouden is twee.

Ochtendhumeur

Bindelef is één van de meest populaire routes in Siurana. Ik zet de wekker lekker vroeg om als eerste bij de sector aan te komen. Slaapzand en een vertrouwd ochtendhumeur zorgen voor een waardeloze eerste poging. Van boulderstart op kleine randjes, krachtpassen, subtiele traverse tot relatief gemakkelijk uitklim: elke passage klim ik met veel gepiep, geklaag en talloze bloks. De middenpassage over een scheur sla ik helemaal over. Zelfs Richard gooit de handdoek bijna in de ring. Het is vast pijnlijk om te zien hoe slécht ik de route uitpuzzel. “Ik ben een diesel! Geef me wat tijd“, wetend dat dit waarschijnlijk op een teleurstelling gaat uitlopen.

Ready for take-off

Zoals altijd neem ik de tijd om mezelf te herpakken. Banaan. Mueslireep. Slokje water. En gaan! Mijn humeur is inmiddels ontdooid en mijn spieren soepel. De eerste sectie klim ik vlot. Daarna de technische passen over een crack. Die gaan ook goed. De crux – een verre pas van een piepklein ondergreepje naar een zijgreep – moet nog komen. Ik voel me op dit punt opvallend ‘vers’ en in mijn hoofd speelt al een overwinningsdeuntje.

Adem

Maar als ik de pas probeer ben ik ineens de voetvolgorde kwijt. “Waar zitten die #*#** treetjes?”  Bang om eruit te vallen klim ik een meter terug naar de laatste grote greep. Moet je niet doen. Nogmaals de pas. Weer hetzelfde. Ik neem een diepe teug adem en mijn geheugen komt gelukkig terug: daar moet die voet! De crux is gelukt, maar ik heb zoveel energie verspild dat de verzuring toeslaat. Ik verpest het bijna in de gemakkelijke passen die volgen; linkerhand in plaats van rechterhand, gevolgd door een handwissel. Op het nippertje bereik ik de gemakkelijke finish en klim ik Bindelef!

Frozen

Deze dag (week, jaar?) kan niet meer stuk. Moe, voldaan, euforisch lopen we naar de auto. Een dag later laat ik mijn ouders, die kennismaken met het aparte leven van een klimmer, Bindelef zien. Twee seconden later loopt een Spanjaard – moe, zuchtend, magnesium nog op zijn gezicht – naar zijn auto. En dan sta je naast Dani Andradi. Ik krijg geen Ola over mijn lippen. Richard ziet hoe moe Andrada is en bekijkt dit unieke tafereel van een afstand.  Andrada zelf is blij als hij zijn touw in zijn oude Corsa’tje gooit en kan neerploffen. “Dat is Andrada“, fluister ik. Mijn moeder: “Wie?” “Eén van de beste klimmers ter wereld. Zeg maar gerust de George Clooney van Catalonië.” Vader: “Zal ik een foto van hem maken en een handtekening vragen?” “Nee, doe maar niet. Hij is vast moe van het klimmen.” Zo sta je oog in oog met je idool en bevries je.

Onderdompeling

Bij een onderdompeling in het klimleven hoort ook zelf klimmen. We rijden naar Bloc del Pork in Margalef. Mijn vader toont solide voetwerk, terwijl mijn moeder zich ontpopt tot enthousiast klimfilmmaker. Op 100 meter afstand zien en horen we klimmers in sector Racó de la Finestra, waar de afgelopen weken de nodige 9a’s sneuvelden.

Niet genetisch

Richard en  mijn vader besluiten een kijkje te nemen: “Zo’n overhangend dak heb je nog nooit gezien!” Mijn vader, getalenteerde fotograaf, legt alle vlinders, bloemen, rotsen en mensen vast die hij tegenkomt.

‘s Avonds lopen we door de foto’s heen en spotten we een wel héél bekende naam: Tom Bolger. Starstruck-ness zit duidelijk niet in de familie…