Tagarchief: spain

4 redenen voor een klimtrip naar Tenerife

Tenerife is het Canarische eiland waar massa’s voornamelijk seniore en lallende toeristen naartoe gaan. Als natuurliefhebbende klimmer niets te zoeken. Of wel? 4 redenen voor een klimtrip naar Tenerife.

 1. Vulkanische rots in alle soorten en maten

‘Plop’, dat is het geluid dat ik hoor tijdens een bouldertraining. Acht weken voor ons vertrek naar Tenerife maakt mijn vinger een duidelijk  ‘knappend’ geluid. Een pulley rupture aan mijn middelvinger. Wat nu? Richard is in topvorm en wil elke dag in zware routes hangen. En ik? Zekeren en toekijken? Tenerife blijkt echter de ideale plek voor ons beiden. In de upper gorge van Arico (Arico arriba) vind je oneindig veel, vingervriendelijke vijfde- en zesdegraads routes. Daar werk ik rustig aan mijn herstel na de blessure. De meeste routes zijn subtiel en technisch op prachtige roodbruine vulkanische rots. Een goede voettechniek is belangrijker dan (knijp)kracht. Een walhalla voor beginnende klimmers. Opwarmen in de upper gorge dus en daarna een korte wandeling naar de hoofdwand van de lower gorge. Daar klimt Richard na enkele dagen zijn project uit: La silla electrica (7b).

Guiria  

Ook gaan we een aantal dagen naar Guaria, een gebied dat voornamelijk bekend is bij lokale klimmers. Een heerlijk rustige plek waar alleen het geluid van overvliegende roofvogels is te horen. De routes zijn langer dan in Arico (gemiddeld 30 meter) en de rots is licht overhangend. Ik klim een aantal mooie 6a’s.  Het gaat steeds beter met de pulley!  

Klimmen in sector El Rio, Tenerife

 

Sector Arico Arriba, Tenerife
 2. Wandelen zonder iemand tegen te komen

Door mijn eerdere blessure ben ik genoodzaakt regelmatig een (extra) rustdag in te lassen. Voor wie deze dag net als ik actief wil invullen is Tenerife een goede plek. Er zijn talloze gemarkeerde wandelroutes. Van mild tot pittig en met of zonder gps te lopen. Als eerste route kiezen wij een pad dat van Villaflor naar het zuiden loopt. “Zeven km, dat is goed te doen toch?”, beginnen wij het wandelingetje.
Na een kilometer of drie zetten de eerste tekenen van verzuring in. Ruig terrein en veel hoogtemeters, dat zijn de beentjes niet meer gewend. Ondanks de ligging nabij een toeristisch dorp komen we geen ziel tegen. Heerlijk. Ruim vier uur later arriveren we afgepeigerd bij ons eindpunt. Een paar dagen later ontdekken we dat ook de paden naar de meeste klimgebieden een prachtige wandeling op zich zijn. Bijvoorbeeld naar El Rio, dat achter een stuwdam verscholen ligt.

Wandeling naar sector El Rio, Tenerife
Sector El Rio (6a+?), Tenerife
 3. Shoppen, shoppen, shoppen

Ik ben niet vies van een middagje shoppen. Fijn ter afwisseling van een inspannende klimdag. De zuidkust van Tenerife is vergroeid tot een grote shopping mall, die strekt van Adeje waar wij verblijven tot Los Christianos. Naast ouderwetse toeristenwinkeltjes vind je er alle grote modemerken en een aantal outlets. Kleine waarschuwing: tijdens de Rabajas krioelt het er van de koopgrage Russische dames op leeftijd. En dat geeft wat geluidsoverlast.
Ook aan de mannen is gedacht met grote sportmerken en -outlets. Een aanrader is de Decathlon in Santa Cruz. Trek er een paar uur voor uit, want dit is echt de grootste Decathlon die je ooit zult tegenkomen.

4. Ideale weersomstandigheden

Op Tenerife kan het hele jaar geklommen worden. Op hete dagen bijvoorbeeld in een groot deel van Arico. Kwestie van op het juiste moment oversteken van de ene naar de andere wand. In januari klim je meestal in een t-shirt. Houd er wel rekening mee dat de meeste klimgebieden hooggelegen zijn. Arico is gemiddeld zo’n tien graden kouder dan aan de kust. Brrrr! Wij hebben de ‘pech’ dat zich tijdens onze vakantie permanent een grote wolk boven het eiland bevindt. Daarmee blijft de temperatuur soms steken op zo’n 9 graden in Arico. Winterjas en beanie mee dus! Sector Canada del Capricho nabij de Teide slaan we deze trip over. Daar is het zo’n 4 graden Celsius.

Praktische info:

 

Valeria Spanje: klein maar fijn

Tijdens ons verblijf in Cuenca rijden we in de weekenden naar het nabij gelegen kleinere Valeria in Spanje. Met als reden: heel klimmend Madrid weet Valeria nog niet te vinden, dus lekker rustig.

Los Arcos voor een topo ‘erbij’

In de eerste bar die we tegenkomen, Los Arcos, bestellen we naast een lekkere espresso op de gok ook een ‘topo erbij’. Het is meteen raak. Voor het schamelige bedrag van 10 euro is de gloednieuwe Valeria-topo van ons! Veel (klim)toeristen komen hier duidelijk niet. We zijn een bezienswaardigheid voor de locals die om 11.00 uur gebroederlijk aan de cerveza zitten.

Muchos relaxos

Klimmen in Valeria blijkt een prettige ervaring. De setting is super: een eindeloze gorge met alleen maar rots, rots en rots. Prachtige, compacte gele kalk. Tijdens het klimmen worden we gezelschap gehouden door talloze vale gieren die vol verwachting boven onze hoofden cirkelen. “Dat moet toch een keer mis gaan met die sappige klimmers”, zullen ze hebben gedacht.

Volop bekijks voor de vale gier
Klauter kabouteren

Het niveau in dit gebied is een stuk toegankelijker dan in Cuenca: veel vijfde- en zesdegraads routes en een reeks overhangende 7a’s. Heerlijk om een dagje te ‘klauter kabouteren’. De sfeer is muchos relaxos: lokals picknickend in het gras, genietend van de zon en de sportieve inspanningen. De routes zijn bijzonder dicht naast elkaar behaakt en krioelen door elkaar heen. Ik klim een boulderachtige 5a+ die achteraf de 6b Conculin blijkt te zijn. Ach ja, zijn we meteen opgewarmd…

Conculin (6b)
Spaanse haakafstanden

Richard stapt in een mooie overhangende 7a (Joven Hechicero) in de sector Chopera Sur. Vanaf de grond ziet het er klimbaar uit: volop treetjes, gaten en randjes. De haakafstand is Spaans te noemen, lekker ruim. Bij de instap blijkt echter snel dat we niet de eersten zijn die een poging wagen: spiegeltje-spiegeltje glad geklommen. Dit gaat door tot aan het dak, waarna zowel de treden als de grepen ruwer en groter worden.

Op weg naar veiligheid in het dak (Joven Hechicero, 7a)

Een doos vol klimtechniek

We sluiten een mooie dag af bij de sector Huerto de Mencho. Hadden we eerder moeten doen, want hier zijn de routes veel langer (zo’n 30 meter). De wanden zijn verticaal tot (heel) licht overhangend. De bewegingen: “Prachtig!!”, aldus Richard. Hier heb je geen kracht nodig, maar wel een doos vol techniek en balans. Niet mijn cup of tea, zeg maar. “Maar wel goed voor je!”, herhaalt Richard. We klimmen uiteindelijk een aantal fijne 6a’s.

Mi amigo el murcielago (6a)
Praktische informatie klimmen in Valeria:

 

 

 

 

 

 

Een heilige klimweek in Cuenca Spanje

Begin april vertrekken we met de auto naar Cuenca, regio Castillie-La Mancha, Spanje. Eerste indruk: on-Spaanse Phoenixwijken. Maar dan een stukje verder: de oude stad. Met vlak daarbuiten: de meest fantastische klimsectoren van Spanje! Cuenca staat in mijn top 5 van all time favorites!

Oude stad Cuenca als uitvalsbasis

Krioelende straatjes, imposante vestingmuren en de fameuze ‘Casas colgades’ (hangende huizen). Dat is typisch Cuenca. Onze verblijfplaats voor drie weken: Alizaque lodge. Lekker comfortabel en groots uitzicht over de Hoz del Hucar, waar zich de belangrijkste klimgebieden concentreren. Strategisch uitgekozen vanwege de ligging net buiten de oude stad. Wel zo handig gedurende de Semana Santa (heilige week) die tijdens Pasen een permanent verkeers- en parkeerinfarct veroorzaakt. Elke dag zijn er talloze paasprocessies in kleurige gewaden. Ik krijg er een beetje de kriebels van, maar eenmaal gewend ook kippenvel.

Casas colgades (foto: Denise van der Veeke)
Semana Santa (santacuentatuviaje.net)
Hoz del Hucar, Cuenca
Sector Ermita

De eerste dag zoeken we de koelte op van sector Ermita. Zonder de topo uitvoerig te hebben bestudeerd. “Kom Richard, die route ziet er vet uit. Touwtje inhangen?” Ik had net een jongen een prachtige overhangende route door gele kalkrots zien klimmen. Schijnbaar op z’n dooie akkertje, dus moeilijker dan een 6b kon het niet zijn. Des te groter is de verbazing als de topo toch echt 7c+ aangeeft… De toon is meteen gezet:  klimmen in Cuenca, zeker sector Ermita, is niet voor watjes. Als je minimaal 7a klimt kom je een heel eind. Maar het wordt pas echt interessant voor klimmers met niveau vanaf 7c+/8a.Niet voor watjes. Zo lopen we op een mooie zondag Ramon Julian Puigblanque tegen het kleine gespierde lijf. Even later topt hij zijn project (9a?).

Sector Ermita
Alfar

De volgende sector waar we ons geluk beproeven is Alfar. Een imposant geel met grijs kalkmassief waar je vooral je uithoudingsvermogen nodig hebt. Kleine randjes worden afgewisseld door gaten, gaatjes en nog meer kleinere gaatjes. Een van de highlights: Al Tran Tran (6c+), die ik na drie dagen zwoegen (en vloeken) uitklim. Richard klimt ook Euforia (7a), vergelijkbaar met Al Tran Tran, maar net wat krachtiger. Na drie pogingen in Euforia houd ik het even voor gezien. Een paar dagen later: yes!!!!!

Euforia 7a, Cuenca
Euforia (7a)
El Camino

De brug over de Hucar-rivier leidt naar de volgende sector: El Camino. Een aanrader voor hete dagen, want tot 17:00 uur in de schaduw. Hier domineert grijze verticale en licht overhangende kalkrots met voornamelijk zevendegraads routes. We ‘warmen op’ in Woody (7a+). De instap gaat via slechte/ platte/ gladde zijgrepen. Het middenstuk is prachtig met ruime passen aan niet slechte randjes, maar daarna stelt het einde teleur met een gebrek aan iets wat in de buurt komt van een bruikbare greep of voettrede. Het is weer duidelijk: de Cuenca’naren zijn niet flauw met het graderen van routes.

Richard probeert daarna Un buchaca en la placa (7b). “Nice route, hard crux”, moedigt een goedlachse local hem nog aan. Vriendin en baby kijken toe vanaf een veilige afstand. De crux blijkt te hard. Wel een prachtige lijn via gaten, zijgrepen, mono’s en randjes.

Mar Adentro (6a+)
Drukte ontvluchten

Cuenca is voor Madrilenen het dichtstbijzijnde grote klimgebied, wat het in de weekenden tot een massale bedoening kan maken. Wij ontvluchten deze drukte door op die dagen het nabijgelegen en minder harde Valeria te bezoeken.

Handige links: