In al die klimjaren heb ik in Richard de ideale klimpartner en coach gevonden. Richard is mijn tegenpool in heel veel opzichten. Geduldig, voor de duivel niet bang en neemt (bewuste) risico’s. Het verschil in klimniveau tussen ons is de eerste 10 jaar heel groot geweest. Ik klom op mijn gemakje vijfjes en zesjes, terwijl hij de naastgelegen 7c probeerde. Richard geniet echter net zoveel van iemand die zijn eerste voet op rots zet, als de Adam Ondra’s van deze wereld die records verbreken. “Het getal onder de route is niet belangrijk”, is één van zijn mantra’s.

Door het verschil in klimniveau is het bij de keuze van een klimbestemming een voorwaarde dat we er beiden uit de voeten kunnen. Tenerife is zo’n bestemming. Drie jaar geleden klim ik in de hoger gelegen gorge, Arico Arriba, de gemakkelijke routes. Heerlijk in de zon,  omringd door palmbomen en mensen uit alle windstreken die hun eerste klimschreden zetten onder begeleiding van de klimcoaches van Ocho Climbing en Tenerife Climbing house.

Eenmaal opgewarmd, lopen we naar het lager gelegen Arico Abajo. Hier vind je vooral de ervaren locals die een staaltje acrobatiek vertonen in de langere routes van sector gymnasio de Frank. Ofwel de sector die ik gekscherend gymzaal Frankenstein doop, door de eeuwige wolk die erboven hangt en de ratten die rakelings uit de bossen schieten (ieks!!). Richard danst moeiteloos over de vulkanische rots van La silla eléctrica (7b). Op dat moment kan ik alleen maar dromen van dit soort routes.

Drie jaar later is deze laatbloeier weer op Tenerife. Richard is benieuwd wat ik nu van La silla eléctrica vind. “Je bent een stuk sterker geworden, misschien is het iets voor je.” De zon schijnt en de enige fauna die ik dit keer ontdek zijn schattige gekko’s. Als ik onder de wand sta, zie ik pas hóe overhangend het is en raak ik een beetje geïntimideerd. Richard snapt dat naklimmen op dit moment al gek genoeg is. Hij hangt de route voor mij in. Ik struikel over de eerste harde pas; linkerhak hoog op de rots leggen en daarna via een piepklein randje naar een goede greep. Na een poging of tien zien mijn handen er gehavend uit.

Halverwege de route kan ik even op adem komen. De laatste meters volgt de beruchte ‘electrische stoel’, waar de route zijn naam aan  dankt. Een tricky passage waar je vanaf een slechte zijgreep ver ‘springt’ naar een plat dak. Er eenmaal opgeklommen, lijkt het alsof je op een stoel zit. Ondanks de vermoeidheid voelt de route niet onmogelijk. Belangrijker nog, ik geniet van het klimmen.

Een dag later klim ik La silla eléctrica uit! Ik ben blij, maar het voelt nog niet ‘af’. Richard drukt me op het hart dat dit een prestatie is om heel trots op te zijn. Het maakt hem niet uit of ik naklim of voorklim. Wellicht wel door deze positieve vibe, opper ik de route nogmaals te proberen. Tóch voorklimmend. De expressie op zijn gezicht is goud waard. “Stoer van je!“, wetende dat hij straks een dag in zijn dikke donsjas bibberend onder een rots staat, terwijl ik van setje naar setje klim. Dat heeft hij ervoor over. Voor mij. Net als ik het geweldig vind als hij of een van mijn klimvrienden tijd steekt in zijn eigen uitdaging. Na twee dagen uitwerken, mijn angsten doorstaan en letterlijk vallen en opstaan dans ik naar boven in La silla eléctrica! Zo zie je maar, ook laatbloeiers bloeien op van voldoende tijd, liefde en aandacht.