In 2014 openden de deuren van een gloednieuwe boulderhal: Bolder Neoliet in Rotterdam. Iets minder ver rijden dan Monk Eindhoven voor mij, dus meteen gecheckt!
Bestemming bereikt
De navigatie leidt ons tot voor de deur van Bolder Neoliet. “Hier moet het zijn”. Er is echter geen enkel teken van boulderactiviteit. Een mini-bewegwijzeringsbord geeft aan dat we toch echt op de plaats van bestemming zijn gearriveerd. Naast het levensgrote bord van de buren valt het kleine bordje van Neoliet niet op.
Coole vibe
Het pand waar de hal zich bevindt – een voormalig thee- en koffiepakhuis uit de vorige eeuw – heeft een coole, Rotterdamse vibe. Ik hou er wel van. Eerste indruk als ik binnenkom: gezellig. De bar ziet er uitnodigend uit. De koffie smaakt goed. Vanuit de loungehoek kun je de andere boulderaars in de gaten houden. De oktoberzon laat zich nog gelden; het is buiten zo’n 19 graden. Dat is binnen goed te voelen.
Nog niet helemaal af
De hal is net geopend en er zijn nog niet heel veel boulders gebouwd. Vermoedelijk is dit het op het moment dat ik dit schrijf al verbeterd. Ook is er nog geen campusbord of andere ‘extra’ trainingsmogelijkheid op het moment dat wij er zijn. De gradering van de boulders lijkt aan de harde kant, al kan dat ook aan het feit liggen dat alles voor mij nieuw en dus aftasten is.
Gevarieerd
Origineel aan de hal is dat sommige blokken aan meerdere kanten te beklimmen zijn: aan de zijkant en onderkant. Je klimt soms als het ware onder een boog door. De wanden zijn mooi gevarieerd; alle hellingshoeken zijn wel aanwezig. Favoriet van de dag is het lange overhangende dak naast de bar. Er zit een leuke zwarte – vermoedelijk 6a+ – met uitsluitend goede grepen. Van het type ‘klauterkabouter’. Het voelt eerder als een route dan een boulder door de aanzienlijke lengte. Ideaal voor een alternatieve ‘duurtraining’.
Ruw!
De grepen zijn uiteraard gloedjenieuw en hierdoor nog intens ruw. Na zo’n anderhalf uur boulderen laat de huid op mijn handen me al in de steek. Ik besluit e
r een eind aan te breien en zoek de douches op. Helaas. Die zijn nog niet af. Bepoft en bezweet rijden we naar huis. Ik wacht nog een paar maanden totdat de hal helemaal af is (en de temperatuur buiten lager).
Op 8a.nu verscheen in 2015 een artikel over klimmen in Athene. De nieuwe topo zou niet veel later uitkomen. Meteen besteld dus. Zon, zee, klimmen? Ja, graag!
Inside information
Begin september vertrekken we voor twee weken naar Athene. Hotels en appartementen in overvloed. Het grote aanbod duizelt me en ik twijfel over de handigste locatie. Op de gok stuur ik de auteurs van the Athens Climbing book een mailtje. Of ze misschien tips hebben. Dezelfde dag krijg ik 2 pagina’s vol inside informatie. Beste uitvalsbasis blijken de noordelijke wijken van Athene te zijn. Ver van de chaos van de oude binnenstad, met de beste klimgebieden op korte rij-afstand. We belanden in de wijk Anixi, dat een hoop oud-Griekse cultuur ademt. Nou ja, cultuur… Je kunt er goed eten en drinken, Dat is ook cultuur, toch? Wel bevindt zich op 10 km afstand het dorp Marathon – waar het allemaal begon ‘te lopen’ – en het meer van Marathon.
Hahas (6a+), sector Platosi
Deukje in ego
We beginnen de klimtrip in de sector Platosi, ten noordwesten van Athene. Een mooi, compact gebied met overhangende routes. We negeren het hekwerk dat de buurman als statement naast de rots heeft geplaatst. Ik klim met moeite een 6a+, wat confronterend is en tekenend voor mijn Athene-klimervaring. De gradering is aan de strenge kant. De eerste dagen loopt mijn ego een kleine deuk op.
Koelkast van marmer
Een perfecte plek voor hete zomerdagen is sector Damari. ”Vanaf 14:00 uur ligt dit gebied in de schaduw”, aldus de makers van de topo. Nou, oordeel zelf…. Zie jij schaduw op deze foto? Hoe dan ook, de voormalige marmergroeve is zo buitenaards mooi dat we ons beste zonnehoedje opzetten en een poging wagen. Ik verschuil me tijdens het zekeren in de schaduw van een reusachtig marmerblok dat niet zou misstaan als onderdeel van een nieuwe badkamer. Marmer is anders dan alle soorten rots die ik ooit heb beklommen. De vormen dwingen tot ongemakkelijke, gebalanceerde bewegingen op voornamelijk verticale wanden. Het witte oppervlak lijkt op het oog te glad – het blinkt letterlijk in de zon – maar biedt verrassend veel wrijving. We klimmen een paar mooie 6a’s, moeilijk zat in deze hete omstandigheden. Twee locals groeten ons even later als ze ”weer aan het werk gaan”. Ze gebruiken hun siësta om wat routes te klimmen. Some people have all the luck…
Iperentasi (6a+), sector Damari
Sympligades/Poseidonas
We ontvluchten de hitte en bezoeken het nabijgelegen Sympligades/Poseidonas. Dat blijkt een voltreffer! Een ware koelkast. In tegenstelling tot het blinkende witte marmer van Damari is de rots hier donkerrood gekleurd. De wand hangt behoorlijk over. Meer mijn cup of tea! Wederom is de omgeving verlaten en hangt er een buitenaardse vibe. Gelukkig worden we gezelschap gehouden door wederom twee joviale lokals, waarvan een de founding father van het gebied blijkt te zijn. Zijn naam heb ik helaas niet onthouden. Wel het feit dat hij zijn klimschoenen vergat om vervolgens weer het steile pad omhoog te lopen. Ik klim Hristiana en Klio (6b+). Mijn ego ontdeukt gelukkig weer een beetje.
Keti (6a+), sector Sympligades
.
De grot van de grote Bok
De volgende dag gaan we naar Mavrosouvala, In the middle of nowhere. Volgens de topo ”een van de populairste gebieden voor het klimmen van moeilijke overhangende routes”. Geen klimmer te bekennen. Richard heeft zijn oog laten vallen op Enaerites (7a), een vet overhangende route in het midden van de indrukwekkende grot. Maar eerst moet er opgewarmd worden. Nog voor hij de kans krijgt om het eerste setje in te hangen, schrikken we van een geluid. Gerommel en gestommel. 25 meter boven ons staren drie paar ogen ons aan. ”Die geiten hadden geen touw nodig, haha”. Het klimmen van de 6b onder de geiten is geen optie. ”Dan maar meteen opwarmen in mijn project”. De volgende uitdaging staat ons al snel te wachten. De man of the house, ofwel de bok van de grot, staart ons van een afstandje aan. ”Wat doen jullie in Mijn grot?”, lijkt hij te zeggen. We zijn wel wat gewend aan de rots – koeien, geiten, honden, schapen, paarden, uilen, eekhoorns, hagedissen. Maar een agressieve Griekse bok… dat is toch echt iets anders. De bok oogt dik en sloom, maar staat 2 seconden later toch 5 meter hoger in de grot voor onze neuzen. ”Rustig blijven”, bibber ik nog. Het duurt een paar minuten voordat Meneer besluit dat we goed volk zijn. Richard klimt daarna snel zijn project uit.
Sector Mavrosouvala
Imposant dak: Enaerites (7a), sector Mavrosouvala
Klein maar fijn
De laatste dagen van onze vakantie besluiten we ”rustig aan te doen”. De spieren zijn moe van het worstelen in iets te moeilijke routes. De hoofden zijn leeg van het gespeur naar gebieden en het drukke verkeer. We ontdekken op de valreep een aantal toegankelijke gebieden met vooral zesdegraads routes (die ook echt zo aanvoelen). Ik klim Eksafanizal (6c) in sector EPOS Fylis en Halara (6b+), een boulderachtige route, in sector Mikri Varasova.
Eksafanizal (6c), sector EPOS Fylis
Nog een keer?
Mijn verwachting afgaande op alle informatie was een soort ‘mini-Kalymnos’ aan te te treffen. Dat wil zeggen: overhangende routes in overvloed, mild maar fair gewaardeerd en alles op behapbare afstand van elkaar. Die verwachting wordt niet helemaal ingelost. Kalymnos en Athene hebben gemeen dat je uithoudingsvermogen wordt getest in overhangende wanden. Maar waar Kalymnos gemiddeld gezien ‘mild’ gewaardeerd is, zijn de routes in Athene aan de pittige kant. De dagen overheersen dat ik geen enkele route uitklim, ook niet ver onder mijn ‘normale’ kunnen. En in Athene heb je echt een auto nodig.
Daar staan tegenover de variatie in het soort routes, het geweldige klimaat en de altijd vriendelijke Grieken. Een bestemming die zeker de moeite is, als je bereid bent een beetje moeite te doen. Closing thought: geef wat euro’s uit aan de tolweg. Dat scheelt je een hoop tijd en verkeerstrauma’s!
