Begin april vertrekken we met de auto naar Cuenca, regio Castillie-La Mancha, Spanje. Eerste indruk: on-Spaanse Phoenixwijken. Maar dan een stukje verder: de oude stad. Met vlak daarbuiten: de meest fantastische klimsectoren van Spanje! Cuenca staat in mijn top 5 van all time favorites!
Oude stad Cuenca als uitvalsbasis
Krioelende straatjes, imposante vestingmuren en de fameuze ‘Casas colgades’ (hangende huizen). Dat is typisch Cuenca. Onze verblijfplaats voor drie weken: Alizaque lodge. Lekker comfortabel en groots uitzicht over de Hoz del Hucar, waar zich de belangrijkste klimgebieden concentreren. Strategisch uitgekozen vanwege de ligging net buiten de oude stad. Wel zo handig gedurende de Semana Santa (heilige week) die tijdens Pasen een permanent verkeers- en parkeerinfarct veroorzaakt. Elke dag zijn er talloze paasprocessies in kleurige gewaden. Ik krijg er een beetje de kriebels van, maar eenmaal gewend ook kippenvel.
Sector Ermita
De eerste dag zoeken we de koelte op van sector Ermita. Zonder de topo uitvoerig te hebben bestudeerd. “Kom Richard, die route ziet er vet uit. Touwtje inhangen?” Ik had net een jongen een prachtige overhangende route door gele kalkrots zien klimmen. Schijnbaar op z’n dooie akkertje, dus moeilijker dan een 6b kon het niet zijn. Des te groter is de verbazing als de topo toch echt 7c+ aangeeft… De toon is meteen gezet: klimmen in Cuenca, zeker sector Ermita, is niet voor watjes. Als je minimaal 7a klimt kom je een heel eind. Maar het wordt pas echt interessant voor klimmers met niveau vanaf 7c+/8a.Niet voor watjes. Zo lopen we op een mooie zondag Ramon Julian Puigblanque tegen het kleine gespierde lijf. Even later topt hij zijn project (9a?).
Alfar
De volgende sector waar we ons geluk beproeven is Alfar. Een imposant geel met grijs kalkmassief waar je vooral je uithoudingsvermogen nodig hebt. Kleine randjes worden afgewisseld door gaten, gaatjes en nog meer kleinere gaatjes. Een van de highlights: Al Tran Tran (6c+), die ik na drie dagen zwoegen (en vloeken) uitklim. Richard klimt ook Euforia (7a), vergelijkbaar met Al Tran Tran, maar net wat krachtiger. Na drie pogingen in Euforia houd ik het even voor gezien. Een paar dagen later: yes!!!!!
El Camino
De brug over de Hucar-rivier leidt naar de volgende sector: El Camino. Een aanrader voor hete dagen, want tot 17:00 uur in de schaduw. Hier domineert grijze verticale en licht overhangende kalkrots met voornamelijk zevendegraads routes. We ‘warmen op’ in Woody (7a+). De instap gaat via slechte/ platte/ gladde zijgrepen. Het middenstuk is prachtig met ruime passen aan niet slechte randjes, maar daarna stelt het einde teleur met een gebrek aan iets wat in de buurt komt van een bruikbare greep of voettrede. Het is weer duidelijk: de Cuenca’naren zijn niet flauw met het graderen van routes.
Richard probeert daarna Un buchaca en la placa (7b). “Nice route, hard crux”, moedigt een goedlachse local hem nog aan. Vriendin en baby kijken toe vanaf een veilige afstand. De crux blijkt te hard. Wel een prachtige lijn via gaten, zijgrepen, mono’s en randjes.
Drukte ontvluchten
Cuenca is voor Madrilenen het dichtstbijzijnde grote klimgebied, wat het in de weekenden tot een massale bedoening kan maken. Wij ontvluchten deze drukte door op die dagen het nabijgelegen en minder harde Valeria te bezoeken.
Handige links:
